Ayten Mutlu İki Şiir İle Bizimle

SALYANGOZ İZLERİ 

daha akşam inmeden görürdüm onu, 

ışığı mavi gibiydi, bu günlerde 

kayboldu, o mu sönüp gitti, gözlerim mi 

bilmek kolay değil, ama yıldızımdı o benim 

dedi çekerek içini,  

sonra ellerini sevecenlikle üzerinde gezdirdiği çimenlerden 

çekip aldı ve yüzüme bakarak çok uzaklardan; 

salyangozlar dedi, sadece otlarla beslenir,  

nereye giderse gitsin izler bırakır ardında parlak  

ve kolayca silinmeyen 

şaşarım nasıl çıkarır ottan bir salyangoz bu güzelliği  

feri sönmüş gözlerinde dolaşan  

bulutsu gölgeyi silmek istermiş gibi   

iki yana sallayarak başını 

insanoğlu tuhaf diye sürdürdü, yaşadıklarını  

bir keseye koyup  

saklamayı sever oldum olası 

sanki dönüp bakmaya vakti olacakmış gibi 

yüreğinde kırılan 

bir gençlik aynasından seyretmeye bayılır 

paramparça geçmişini 

dalgın, sustu bir süre 

belki eskiden yaşlanmak daha kolaydı,  

durgun akardı yaşam,  

ama şimdilerde soluğuna bile yetişemez oldu insan, 

ezip geçiyor otları izlere aldırmadan 

nasıl bir hız bu, akıl erdirmek zor 

ve  ardında kalanı hiç beklemiyor zaman 

ve dikti gözlerini yeniden salyangoz izlerine 

unuttuğu belliydi epeydir unutmayı 

türkü müydü, ağıt mı anlayamadım 

fısıltıyla, arada hıçkırır gibi mırıldandığı 

Yaşananlar dönüşüyor anıya birer birer 

Kimi hafif bir rüzgâr  gibi arada bir esen 

Kimi elinde hançerle sessizce bekleyen 

Yaşlılığın yıldızsız günlerini… 

KOR GİBİ 

güneşin asfaltından çıkar gelirdin 

gecenin yabanıl bakışlarıyla 

bir vahşinin çığlığını örtüp yalanlarına 

gecikmiş bir intihardın kendine 

yangın yıllarından firar etmiş kül 

kuytu sesinle öperdin, incitilmiş sesinle 

buz tutmuş ellerini  

dibe vurmuş zaferlerin 

orda kalsın istiyordum sahilde 

yüze vuruyordu durmadan oysa  

başka gövdelerin eriyikleri 

gövdenin acımış denizlerinde 

bütün hücreleri akmış 

korkularından kaçan rüzgâr sarayı 

gibi ağzı kaybolmuş zaman  

oyun dışı kalırdı her gidişinde 

yangına doğardı buğday 

açılırdı adımları aramızda yürüyen yabancının 

kabuslardan fırlamış hayvanlar 

yürürlerdi kılıçların üstüne 

usulca uzatırdı boynunu ömrüm 

hiç anlamadın, umursamadın 

kor gibi  

göğsüme basmaya hazırdım seni 

Ayten Mutlu

***