Şiir

Ali Özenç Çağlar’dan Bir ‘uzun’ Şiir: ‘ÇOCUĞUM’

ÇOCUĞUM

Bir yakın çekim olabilir
ÇOCUĞUM ŞİİRİ

I

Her şey bir sarayın inşaası ile başladı

O masal ülkesinde

Her şey, ama her şey bir nehirin,

Bir gölün kurumasıyla başladı

Toprağın kuruması, sararması yaprağın

Herşey kuş ölümleriyle başladı çocuğum

Arıların ortadan kayboluvermesi

Kelebeklerin uçmaması kırlarda

Börtü böceğin ölümleriyle sessiz sedasız

Çocuk ölümleriyle başladı açlıktan.

Her şey sarayların yapılmasıyla başladı

Adaletin adaletsizliğe dönüşmesi

Sesin suskuya dönüşmesi

Kulakların sağır, gözlerin körlüğü mesela

Ardından soygun, ahlaksızlık ardından

Her şey onların gelişiyle başladı

Dinlerle, dualarla geldiler üzerimize

Yalanlarla geldiler sessizce;

Kınalı elleri kanadı genç kızlarımızın

Her sınırda yeni bir savaşla başladı

Her şey ansızın, her şey bağıra bağıra başladı

II

Sonra havalar, sular zehirlendi çocuğum

Yeşil dokuda kanama Kaz dağlarında

Ovacıkta kanser başladı göğüslerinde kadınların

Alkış tutan da oldu, gözyaşı döken de

Her şey bağıra bağıra başladı.

Sonra Ardahan Cerratepe’de vuruldu kazma,

Erzincan, ardından Uşak, Ovacık,

Ardından Fatsa, Niğde talan edildi

Her şey bağıra bağıra geldi/ biz sustuk

Üç aylarını kutladık birbirimizin, cumalarını.

Üçlenip beşlenince saraylar,

Ölümler de çoğaldı ülkede çocuğum, tabutlar

Yağmurlar yağmaz, baharlar gelmez oldu

Tufan oldu çocuğum, yer sarsıntıları

Her şey onların gelişiyle başladı.

Sonunda kanama başladı ülkede çocuğum

Bizler sağır, suskun ve kör/ göremedik işte

Bizler kuran okuduk çocuğum  ayet okuduk, sustuk

Bizler gün yimidört saat biat ettik haramilere

Alkış tuttuk, oruç tuttuk yitirip insanlığımızı çocuğum…

III

Öyle suçluyuz ki, utancımızdan

Arsız bir gülümseme dudaklarımızda

O sefil toplumların son örnekleriyiz belkide.

İlkel desek değiliz;

Hiçbir şey değiliz belki de çocuğum.

Ve artık biz kanla besleniyoruz.

Sanat hak getire,

kültür kültürsüzlüğümüz oldu yıllardır

müzik yok, heykel yok, hesap yok çocuğum

hesapsız bir yaşamın esiriyiz şimdilerde

şişirilmiş bir balon gibiyiz

ellerimiz, yüreğimiz nasır.

Sır gibi saklıyoruz hiçliğimizi.

Ne yeşilimiz kaldı ne güneşimiz

Yakaya takılacak bir gülümüz bile yok çocuğum

Gülmek de yakışmıyor artık bize

Silkinmek için daha ne beklenir bilmem

Bilen de kayboldu içinde bilmeyenlerin

İşimiz yok, aşımız yok, yoklar içindeyiz çocuğum

Ar yok, erdem yok, dizboyu ahlaksızlık,

Her şey bir çürüme içinde kaç zamandır

Baş kaldıracak baş bile kalmadı.

Geçmişimiz, geleceğimiz yangın yeri

-Artık, bir sensin umudumuz çocuğum…

Konuyla İlgili Düşüncenizi Paylaşabilirsiniz

    Cevap Yazın