Ayşe Sevinç Erginsoy ve Bir Şiiri

BİR YALNIZLIK KAÇ ÖLÜM EDER

Gökyüzünün yüzüme güldüğü zaman

Zaman beni içine çeken yanılgı

Başak tanelerini kıskandıran güzellikte

Işıklarını saçlarıma sunarken güneş

Ekinler biçilmeye başladı bir anda

Karanlık bir el tuttu elimi.

Vücudumda binlerce kelebek 

Öylesine sessizdi ki kendime bile sağırdım.

Kulağımda oluşan uğultu

 Ve damarlarımda bilmem kaçıncı turunu tamamlayan kan

Yerini buz kütlesine bıraktı

Birdenbire kar fırtınası

Örttü üstümü

Karın gölgesi miydi

Kasveti mi beni bu hale getiren

Dondu hücrelerim, beynim susturamadığım çığlık

Acı acı esen ben

Tüm duygularımı rüzgara verdim

Yollar çıkmaz 

Bacaklarım birbirine dolanmış

Göğsümde bağdaş kurmuş kocaman yumru

Sessiz haykırışlar içine yerleşmiş

Sessiz harfler

Birkaç metre kumaşla toprağa sunmak

Dağlar sustu

Yeryüzü sustu

Mızrabın telleri ağıtlar yakıyor şimdi

Gitme…..

Tanrım acılar harmanlamış gözlerime

Ne tarafa baksam bir ceset kalkıyor göğe

Sonrası yalnızlık

Sonrası iki kere ölüm

Sahi yalnızlık kaç ölüm eder

Ya da bir ölüm kaç yalnızlık…

Ayşe Sevinç Erginsoy Sivri/Yüzleşme Kitabından