ölür yalnızlıklar!
ölü bir kentin kaderini paylaşıyorum
gün ağarırken martı çığlıklarıyla
koşar adımlar, duyguların katili oluyorken
vapur sesleri yanaşıyor kuru yalnızlıklara
saçların gözlerimin uçurumuna siniyor sanki
ürküyor sözlerim sessiz ve sahipsiz
merhaba diyorum ölü gözlere, habersiz
yayılıyor çığlıklar gözden göze
ki gözler limanıdır yalnızlığımızın
şimdi korkulu düşler biriktiriyorum
bu kentin yorgun kaldırımlarında
ve kalbim kederleniyor suskunluğumla
ah aziz İstanbul… yaralıların uğrak kenti
yarana merhem sürme
ki düşlerin diri kalsın
kırgın yalnızlıklara inat…
idris meriç
***
Konuyla İlgili Düşüncenizi Paylaşabilirsiniz