Şiir

Nilüfer Uçar ve Bir Şiiri

O LİMAN   

ıslak sesimi bıraktım boynu bükük sığınaklara

acının kırağı çaldığı sabahlardı

dokundum yalnızlığın koyu yüzüne

dalganın yonttuğu sahildi / kendimdim / yalnızdım

Nilgün Marmara “kutsal neyimiz kaldı” dediği an’dı

saçaklara yuva yapan kuş bendim

alıngan kusurlarımı bıraktığım yokuşlar tanıdıktı

akşamın daralan ağzıydı

düş ölüsüne ağlayan suskun ırmak ben gibiydi

Sylvia Plath sonsuzluk uykusuna daldığı an’dı

rüzgârın son seferiydi doğa sesini yitirmişti

ben ki mutluluk kentleri yapıyordum güz yapraklarıyla

saçak kuşları masal anlatırken erik dalına

geceyi kaldırdım serinlik çöktü avluya

Füruğ Ferruhzad  “bitimsiz bir huzur istiyorum” dediği an’dı

söz sesini aradı ölü bir ağızda

toprağa dökülen merhametin güçsüz kalbiydi

“taşların yaşı yok / ölüm üşüyor” kusursuz gün doğarken

gece benliğine sığındı güneşin ölümsüzlüğünde

Virginia Woolf / yaralı gövdeyi Ouse nehrinde bıraktığı an’dı

o limandan dönen de olmadı

Nilüfer Uçar

***

BU YAZILARDA İLGİNİZİ ÇEKEBİLİR

Konuyla İlgili Düşüncenizi Paylaşabilirsiniz

    Cevap Yazın