ÇÖP ADAM
Bir devrin sonunu da kapattı ve bir daha bir çocuğun gözyaşlarını silemediği gülümsemesinden mahrum yeni bir hayatı seçti diye düşündüm. Bu hayatta mutlu olmayı seçmeyenler yüzünden kaç insan biçare.
Kendimi bazen Çöp Adam’ a benzetirim. Kiracısı olduğum bir aşkın son taksidi. Geciksem icralık, zamanında yetişsem sonu acıyla dolu. Kalbimi dilim dilim doğrayıp sana atıyorum. Ey biçare yolcu dünyayı güldürebilmen için önce çocukların kalbine dokun. Kedilerin gözleri kadar güzelsin biliyorum. Sevgiler ormanında köpeğin sadakatiyle seslendim. Kırılan dallarım vardı, beni aldın gövdene ağaç ettin.
Gözlerinin arasında ince bir ışık var ya oradan öperim.
Devam et dedi. Sonra başladım kalbinin sesiyle gülmeye. Bir tek ırmaklar duymuş aşkı fısıldayışımı. Devri daim olsun zamanı gelenlerin. Haykırışlar sokağında Çöp Adam dediler. Bir zamanlar kalbim betondandı. İlk deprem de yıkılmıştı, enkazı kaldı işte. Beni bir usta bulmuştu yakamda yakamoz ağzımda bir tutam bal. Ben sözlerimi bir güzele vurulurken söyledim yine de yitirmedim içimdeki cevahiri. Orman yanarken beklemişti yolları, sis almış, dağ başları duman. Kuşlara benzetirim onu. Bazen uçup gidecek diye korkar, ruhumun derinlerinde fidanlardım yeniden. Sevişmeyi bilmezdim ama çok güzel severdim.
Bana dostluğu o öğretti.
Kör olsam ilk onu görürdüm. Kar yağmış üşümüş, o, üstümden bir asır geçmiş gibi özlemişim hissi yok mu? Beni o kara kışlardan çıkardın, denizlere götürdün. Ben Çöp Adam, suya daldığımda gözyaşı, yola çıktığımda kaplumbağa, dağa çıktığımda kardelen, ya da güneylere doğru göç etmeyi unutmuş kırlangıç. En çok devrini doldurmuş adam etti, tuttu her gün elimden. Her gün yeniden sevdi.
Hadi devrin daim olsun Çöp Adam.
Ruhumun seslerini duyuyorsun biliyorum . Seni sevdiğimi söylemedim. Susarak haykırırken duymuşsun. Biliyorum. Susarak haykıran bir şelale! Sus geceler de sevdim. Zaman benim için bir kitap ben her gece gözlerini okurdum. Bazen korkardı. Sesinin titremesi ile ruhunda sızıyla bakardı.
Ben üç yanlıştım. O tek doğrumdu.
Gözyaşının üstünden bayağı zaman geçti. Artık her bahar ormanları da yakıyorlar. Diyelim ki, kalbimizden vurulmuşuz. Diyelim ki, artık yollar eskidi. Diyelim ki, üstümüzden yıllar geçmiş. Diyelim ki, sen geçit vermez bir kıtadasın. Deme! Dediğini duyuyorum. Ama diyelim ki, ellerimiz hala yumruk ve havada. Seni hep, hep o gece gibi ışıl ışıl hatırlarım. Bazen, yanlış zamanda doğdum dedim kendime, kendi masalımı aradım. Doğduğum yeri ben seçmedim ama öleceğim yer tek favorim. Ciğerlerin en çok, ciğerlerin onları sakın üşütme.
Öykülerin biraz tuhaf olmuş ama benim inşa ettiğim çatılarım bitti. Bizim öykümüz yeni başlıyor.
Sadece ciğerlerinden öperim o güzel kedilerin hatırına. Zeytin ağaçlarına benden selam söyle…
Orhan Boztaş (Sürgün Yürek)
***
Konuyla İlgili Düşüncenizi Paylaşabilirsiniz