HÜZNÜN YALNIZLIĞI
Gözlerim eskisi gibi bakmıyor hüzne. Çünkü hüznün ta kendisi oldum. Boyundan büyük laflarla meydanlara nutuklar atan kendimin efendisi… Hepinizi karşıma alır caka satardım; istediğim gibi davrandığım marjinal kokan hareketlerimden beni yargılardınız, bir o kadar içten içe gizli hayranlığınızdan dolayı anlayamadım haset kokan alaylarınızı. En gülünç hallerim de bile beni olduğunuz gibi kabul edin isyanını hiç bir şey yapmadan sessizce gösterdim ve hiç bir zaman kendimden taviz vermedim. Şimdi geçmişe dönüp bakınca daha iyi anlıyorum. Keşkesiz bir hayat için elimden geleni yaptım; yeri geldi aşkımı ilan ettim, yeri geldi hepinize rest çektim unutulmak için ortalıktan kayboldum, otoriterlere kafa tutup hatalarını dikbaşlılıkla yüzlerine yüzlerine vurdum. Yeri geldiğinde aşkımı haykırdığım insanlara gurur yapıp kendimle savaştım, kendimi yedim bitirdim hem sev beni diye yalvarırken elimin tersiyle itmek de neyin nesi. Ah bilseniz.. İçimde birden fazla Reyhan oturmuş acımasızca yargılıyor hepinizi. Şüpheler bütün benliğimden çıktı gerçekleşmeye başladı. Yargısız infazdan sevdiklerim de nasibini aldı. Bir avuç insanı da elimin tersiyle itip yalnızlığın doruklarında iç huzurumu bulmaya çalıştım aradan yıllar geçti ve bir çoğunuz bunun farkında bile olmadınız. Bense kendi kendime cehennemin en alasını yaşatarak en büyük cezayı kendime kestim.
Reyhan Karayel
16.02.2021
***
Konuyla İlgili Düşüncenizi Paylaşabilirsiniz