Ehli dil idi gönül
kendi kabuğundan dokudu kendin
meçhul seferinin adımına boyandık
başı boş kavganın çocuğu
firarı yası kendi kabından devşirir
ceset
pıhtı
urgan
mayın
devinir ana sesinin hâr tınısında
o haralar
uykusuzluğumun uyruğu
ayaz geceye ninnisini verir.
***
Munzur
bükülmüş şahan huylarıyla
seyreyler göçü
soğuğun kılcal yarasında
yine tipiye tutulur
hastane , okul , ocağın yolu…
pare biçersin zal kuşundan
abdal bir parça mürekkep gibi
uğrun akar iken kan
acı maya çalınır yüreğe
şairi yoğurmanın derdinde.
Sirenler
kayıp Koreli bir mektup
mevzi
yama
çağcıl çoğalmış katı töre
ehli dil
kalaylanmış kelam
başı boş kavgada akseder şiir
ayazımda salkım simya
yüzyılım ortasından kalkmış yonga
sağaltın benim
içe dönük Ladik semahımı
kenger dilli mahnımı*
sur diplerinde
saçı tarak görmeden sömürülmüş kız .
Dilimde büyütemedim
bir muska gibi
taze yara gibi
havaleli şiir çocuğum…
HAVVA AĞRAL
* Mani düzmek.
Konuyla İlgili Düşüncenizi Paylaşabilirsiniz