Vahit İşyar’dan Bir nesir şiir

ZÜNGÜLLER TAKLA ATIYOR

Doğanın dayanışması bu esintiler.

Kuru rengarenk  kavak yaprakları dökülürken dallardan.

Kelebeklere dönüşür yere düşmeden havayı saran kanatları.

Taçlarını çıkarır dut yaprakları.

İpek kozalarda mum ışıklarıyla.

Belli ki sevişmeler uzun sürecek.

Alevler sönerken birer biber.

Acıların ağzında biber.

Bakır yürekler oksitlenir.,

yere düşmeden erir karlar….

Takunyalar çamura batmış, çizmeler nöbette.

Demirlerin giysileri paslı , uzuvları muhteşem.

Ateşte dövülse de aklı başında değil.

Hiçbir kalıba sığmıyor süt dolu memeler.

Güneş mağarada kayboldu.

Yıldızlar pırıltılarını kaybetti.

Ay’ın aynadaki aksi ,

buz kutuplarındaki tiryakiliğinden. 

Çıplak kaldı ateşler  ; 

dişleri öğütmüyor dişilerin.

Tanrı tek başına kaldı.

Merdiveni icad edemedi yaşamla kumar oynayan erkekler…

Çadırların havası  sönük, zeytin ağacı hala dipdiri..

Züngüller  kızgın yağda takla atıyor, güller çaresiz.

Ver ellerini halay çeksin pişkinliğimiz.

Ateşimizin arzuları sönmeden.

Dökülmesin siyahlarımız!

Daha,

ilk lokmada kırıldı dişlerimiz…

Vahit Isyar

***