KAYBOLDUM
kalabalık gölgeleri ezerek
yürüdü gün yalnızlığa
kayboldu göç yolunu unutan kuş
kayboldum
kanadı kanatları güneş uçkun
halkalar çizerken alnına
uçtu tutunup yalnızlığa
çigan aşklar umarak
sahtekar gülüşlerden, zaman
önünde gitti
hep uzaktı aşk, bir sesti, bir kokuydu
yarından gelen, gelmeyecek yarından
gerilen bir yaydı oku kırılan
toprak bir çanaktı aşk, dokununca dağılan
sırını ustanın unuttuğu evren tozundan
can kumundan hayatın yoğurduğu
yalan, şimdi yolunu kesen
anılar mezarlığı
kayboldum
yağmurla sevişmeyi unutan güz
kesti bileklerimi
bedenimi bağışladım kalbin yanlışlarına
ürkütülmüş bir hayvandım ini bozulan
hem avcıydım hem de av
avladım kendimi sürgünümde çizerek
tenime yakılmış hayallerin
mağra desenlerini
arzunun çıplak duvarlarında
tini arayan şehvet
örümcek ağlarında çırpınan
etime basa basa söndürülmüş bir volkan
gül çürüdü
çığlık dolu bir yankının peşinde
nafile bir hevesle
hürlüğü arayan kuş
yitip gitti sessizce
sürükledim bedenimi ardından
kayboldum
Ayten Mutlu
Konuyla İlgili Düşüncenizi Paylaşabilirsiniz